ΝΕΤ μηνυματάκια...

[ΣΑΜΠΟΤΑΖ]

lol lol

[Ron_Paul]

Το ήξερα! Άκαρδες είστε όλες!!!

[Biancaneve]

Προφανώς θα χεις κάνει πολλές προτάσεις γάμου για να το λές..κάτι θα ξέρεις.. Και προφανώς για να σου λένε όλες όχι..κι αυτές, κάτι θα ξέρουν... !!!

[Ήρα]

οχι , τελικα δεν θα μεγαλωσουν ποτέ.

[Juliette]

And a happy new year!!

Dr Lecter: με πήραν στην Αγγλία, αλλά δεν μπορώ να πάρω άδεια για 2 χρόνια, παρά μόνο όταν περάσουν 2 χρόνια!!! Οπότε θα πηγαινοέρχομαι από Σεπτέμβρη... (γαμώτο!).

Win: το πιστεύεις ότι ακόμα δεν έχω συνέλθει από την ίωση που έχουν όλοι????

[γιατρίνα]

Καληνύχτες ...

[Alban]

Προφανώς θα χεις κάνει πολλές προτάσεις γάμου για να το λές..κάτι θα ξέρεις.. Και προφανώς για να σου λένε όλες όχι..κι αυτές, κάτι θα ξέρουν... !!!

Μα πόσες κατακτήσεις έχεις πία;

Τροποποιήθηκε 13 Ιανουαρίου 2007 από Alban

[Biancaneve]

Έλα ντε!! Έχω αρχίσει να τρομάζω.. Τί γίνεται πια?????

Έλα ντε!! Έχω αρχίσει να τρομάζω.. Τί γίνεται πια?????

[Ron_Paul]

Έλα ντε!! Έχω αρχίσει να τρομάζω.. Τί γίνεται πια?????

Έλα ντε!! Έχω αρχίσει να τρομάζω.. Τί γίνεται πια?????

Η πρότασή μου ισχύει ακόμα πάντως!!!

[Sofoula-Sofaki]

Ούτε φωνή..ούτε ακρόαση. Μόνη μου ζω το δράμα μου. Οπως είπε και η άννα..ο άλλος δεν έχει ιδέα. Ούτε πώς ειμαι, ούτε τί κάνω, ούτε πώς νιώθω, ούτε ότι περιμένω μια κουβέντα μόνο για να τα αλλάξω όλα...Τίποτα. Ολα για άλλη μια φορά..μέσα στο κεφάλι μου. Και πάλι..η ίδια γνώριμη μοναξιά. Δεν αντέχω άλλο. Και έχω και εξετάσεις...και δε γουστάρω. Αρνούμαι..

<και όπως λέει και η μανούλα μου.."τζάμπα γκομενοπνίγεσαι.">

Τροποποιήθηκε 15 Ιανουαρίου 2007 από Sofoula-Sofaki

[Biancaneve]

Η πρότασή μου ισχύει ακόμα πάντως!!!

Θα το έχω υπόψη μου!! (ωχ, θα με δειρει ο Al....)..

Πάντως έκανες λάθος στη διαπίστωσή σου, σε εκείνο το τελευταίο ποστ σου εδώ..που σβήστηκε...

Τροποποιήθηκε 15 Ιανουαρίου 2007 από mafia

[Remy Fincher]

Κάποτε ένας νεαρός καθόταν θλιμμένος σε ένα παγκάκι στο πάρκο. Από τους περαστικούς άλλοι ούτε του έδιναν σημασία, άλλοι του έριχναν φευγαλέες ματιές και έπειτα ξανάστρεφαν το κεφάλι μπροστά και προχωρούσαν στις δουλειές τους. Ώσπου, κάποιος αρκετά περίεργος αλλά και καλοπροαίρετος άνθρωπος τον πλησίασε και κάθισε δίπλα του.

-"Τι έχεις;" ρώτησε.

-"Νιώθω μόνος" απάντησε εκείνος, χωρίς να γυρίζει προς το μέρος του.

-"Είσαι μόνος", παρατήρησε ο άλλος. "Και τα παιδιά της ηλικίας σου δεν πρέπει να είναι. Γιατί δεν είσαι με την παρέα σου;"

-"Δεν έχω. Ποτέ δεν είχα, διότι ποτέ δεν τα πήγαινα και ιδιαίτερα καλά με τους άλλους. Όχι ότι τους μισώ... δεν τους αντιπαθώ καν. Απλώς..."

-"Απλώς;"

-"Δεν ξέρω. Κάτι που κάνω ή που λέω τους διώχνει μακριά. Τους απωθώ, τους αποξενώνω... τους φαίνομαι απρόσιτος ή και περίεργος. Αλλά δεν το κάνω επίτηδες. Αλήθεια".

-"Σε πιστεύω", είπε ο άντρας και τον κοίταξε με συμπάθεια. Η παύση κράτησε για λίγα δευτερόλεπτα. "Έχω μια ιδέα για την περίπτωσή σου. Έναν τρόπο να τους προσελκύσεις και να τους κερδίσεις".

-"Ποιόν;" απόρησε ο νεαρός.

-"Να γίνεις κλόουν. Σίγουρο χαρτί!" απάντησε ο άντρας.

Σώπασε. "Κλόουν.... δε ΝΙΩΘΩ κλόουν. Από την άλλη, έχει δίκιο: οι άνθρωποι αγαπούν έναν καλό κλόουν. Εδώ που φτάσαμε, δεν έχω τίποτα να χάσω, αν το δοκιμάσω" είπε από μέσα του.

-"Με ποιό τρόπο θα γίνω κλόουν;"

-"Α! Το μόνο εύκολο! Θα πάρεις άσπρο μέικ-απ και θα καλύψεις πρόσωπο και χέρια, σκιά και μολύβι για να ζωγραφίσεις γύρω από τα μάτια. Μια πουα, πολύχρωμη στολή, έναν τεράστιο γιακά από δαντέλα, ένα παπιγιόν που στριφογυρίζει, μάυρα παπούτσια γυαλιστερά και με χοντρό τακούνι που κάνει θόρυβο. Μια πορτοκαλί, σγουρή περούκα, μια κόκκινη μύτη κι ένα ρόπαλο. Και είσαι έτοιμος!"

Ο νεαρός χαμογέλασε στιγμιαία, αλλά σύντομα βυθίστηκε πάλι στις σκέψεις του. Ο άντρας σηκώθηκε πάνω, τινάχτηκε και ξείκίνησε να φεύγει, ευχαριστημένος και περήφανος που κατάφερε να "σβήσει άλλη μια φωτιά". Μα δεν πρόλαβε να πάει ούτε ένα μέτρο μακριά.

-"Κύριε;"

-"Τι είναι;"

-"Πώς θα γίνω αστείος;"

Κοντοστάθηκε.

-"Τι εννοείς;"

-"Οι κλόουν είναι αστείοι. Αυτό τους κάνει κλόουν. Διασκεδάζουν τον κόσμο κάνοντας κόλπα και ακροβατικά και γκαγκς. Εγώ δεν ξέρω να κάνω τίποτα από όλα αυτά. Πώς θα γίνω κλόουν;"

Ο άντρας σώπασε. Έπειτα κοίταξε σοβαρός το νεαρό στα μάτια.

"Ξέρεις κάτι, μικρέ; Δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Καλύτερα να μιλήσεις με έναν ψυχίατρο".

Υ.Γ. Δεν ξέρω τι βαρέθηκα περισσότερο.

Να τσακώνομαι μαζί σου;

Να τσακώνομαι και να μη βρίσκουμε άκρη;

Να τσακώνομαι και να μη βρίσκουμε άκρη επειδή ακροβατείς συνεχώςς ανάμεσα σε δυο αντίθετες κοσμοθεωρίες πηδώντας από τη μια στην άλλη κατά το πως σε συμφέρει;

Όχι τόσο αυτά, όσο το Ίντερνετ και δη το μεταμεσονύκτιο και μέχρι πρωίας ΜΣΝ και την ψυχανάλυση που αυτό έχει καταλήξει τόσο εξοντωτικά να συνεπάγεται. Ψυχανάλυση της κάθε πλευράς, επί παντός επιστητού. Κάθε λέξη, κάθε κίνηση, κάθε επιθυμία μπαίνει αυτόματα στο μικροσκόπιο και σκαλίζεται εξονυχιστικά ώσπου να ξεφτιλιστεί και να γίνει φύλλο και φτερό. Αρκετά όμως. Φτάνει. Εαν εσύ ή εσείς θέλετε να βαδίσετε στο "μονοπάτι της αυτογνωσίας", που για σας είναι να κυνηγάτε την ουρά σας σα σκυλιά, εγώ δε θα σας ακολουθήσω. Δε θα με τρελάνετε εσείς!

Το μόνο πράγμα που κατάφερες, το ΜΟΝΟ, είναι να ξυπνήσεις μέσα μου φοβίες που νόμιζα ότι είχα θάψει για καιρό, δαίμονες που νόμιζα ότι είχα σκοτώσει. Και δε φτάνει που τους ξύπνησες, τι μου 'δωσες για να τους πολεμήσω; Μια γαμημένη οδοντογλυφίδα. Εγώ όμως θέλω να είμαι καλά. Θέλω να νιώθω καλά. Θέλω να είμαι ανέμελος και ευτυχής, θέλω σα νορμάλ άνθρωπος να έχω την ψυχική μου ηρεμία ειδικά τώρα που δίνω εξετάσεις. Δεν είμαι για τέτοια.

Πρέπει να περάσουμε λίγο χρόνο χώρια. Ειλικρινά, δε γίνεται αλλιώς. Δε "χωρίζουμε", ούτε σε διώχνω. Σ' αγαπάω και σε χρειάζομαι. Και όταν το ξανανιώσω αυτό δυνατά, θα σε βρω. Αρκεί να το σηκώσεις.

Υ.Γ. 2 "Μοκασίνια". Άλλη από' κει.

[Sofoula-Sofaki]

Ελεος. Μια λέξη-μεγάλη σημασία.

[Alban]

Θα το έχω υπόψη μου!! (ωχ, θα με δειρει ο Al....)..

Πάντως έκανες λάθος στη διαπίστωσή σου, σε εκείνο το τελευταίο ποστ σου εδώ..που σβήστηκε...

Είπαμε είμαι κάφρος και όχι ρόμπας για να σηκώσω χέρι σε γυναίκα..

Πόσο μάλλον κοπέλες που τελούν υπο την προστασία μου

Μαφ; πως πέρασες διακοπές; ξεμπέρδεψες με σχολή;

Τροποποιήθηκε 15 Ιανουαρίου 2007 από Alban

[Sofoula-Sofaki]

Το ξανασκέφτηκα. Θα παρεξηγηθώ. Αυτή φίλε μου είναι "ασυνεχής" συμπεριφορά. Αν εσύ αισθάνεσαι μια χαρά με τον εαυτό σου, (και καλά θα κάνεις να αισθάνεσαι γιατί ΕΙΣΑΙ μια χαρά) τότε θα πρέπει να μη δίνεις τόση μεγάλη βαρύτητα..σε γενικές συζητήσεις περί στυλ και μόδας που γίνονται μεταξύ αστείου και σοβαρού μεταμεσονύκτιες ώρες στο ίντερνετ. Αν όμως αισθάνεσαι κλόουν, τότε κοίτα να μην βγάζεις το πρόβλημά σου στους άλλους. ΑΥΤΗ η συμπεριφορά είναι ανώριμη και ασυνεχής, και ΑΥΤΗ προκαλεί πρόβλημα στις σχέσεις σου, και όχι το τί είδους παπούτσια φοράς.

(πίστεψέ με, τα όσα σου έγραψα τα έγραψα χωρίς ίχνος θυμού-πίκρας-πολλώ μάλλον κακίας..και επίσης το γεγονός ότι συνέπιπταν (κατά διαβολική σύμπτωση!-όπως εκ των υστέρων πληροφορήθηκα) με αυτά που σου είπε άλλος λίγες ώρες πριν, ήταν καθαρά τυχαίο.

Σ.

[ΣΑΜΠΟΤΑΖ]

grow up

Τροποποιήθηκε 16 Ιανουαρίου 2007 από a_panayiotou

[ho·mun·cu·li]

Ο άντρας σώπασε. Έπειτα κοίταξε σοβαρός το νεαρό στα μάτια.

"Ξέρεις κάτι, μικρέ; Δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Καλύτερα να μιλήσεις με έναν ψυχίατρο".

Δεν ξερω τι εχει γινει-ελπιζω να τα βρειτε...Αλλα τι κακο εχει ενας ψυχιατρος?

[Sofoula-Sofaki]

-

Τροποποιήθηκε 16 Ιανουαρίου 2007 από Sofoula-Sofaki

[Biancaneve]

Αυτό εδώ είναι το ρέκβιέμ μου για σένα.

Σε ξεκινάω από τα παλιά..

Όταν σε πρωτοείδα, έγινα όλη δύο μάτια.. Αρχίσαμε την κουβέντα. Με δυσκολία εγώ,με μια απίστευτη ευκολία εσύ. Οι λέξεις μου σκόρπιες, πολλά ερωτηματικά. Έτσι λοιπόν μπήκες στη ζωή μου. Κάποιο απόγευμα κάποιου Δεκέμβρη. Έσμίξαν η ειρωνεία μου με τον ρομαντισμό σου και η απάθειά μου με τον αυθορμητισμό σου. Και γίναμε ζευγάρι. Με εμπιστοσύνη.Και περιέργεια. Με πάθος. Και τρυφερότητα. Και με αγάπη. Γιατί ήρθε κι η αγάπη..Και μπήκαμε σε μπελάδες…

Κι ο καιρός περνούσε.. Καταβρόχθιζε τις αγωνίες μας, τον ενθουσιασμό μας, τις επαφές μας,τα κενά μας. Μας γοήτευε ο παρορμητισμός μας και σε είχε συνεπάρει ο ορθολογισμός μου. Αλλά πλέον ήταν αργά:είχες γίνει για μένα μια μόνιμη ανάγκη. Είχα απορρροφηθεί τελείως από τους μηχανισμούς σου. Έμαθα να διαβάζω τις σκέψεις σου και να προσαρμόζομαι στις μεταπτώσεις σου. Η κριτική σου με πονούσε, προσπαθούσα ξανά και ξανά να σε φτάσω. Να με δεχτείς. Να σε δικαιώσω. Να σε καλύψω. Η ξαφνική, επιλεκτική εσωστρέφειά σου με βασάνιζε και τα ξεσπάσματά σου με εξαντλούσαν. Αρμένιζα δίπλα σου αποπροσανατολισμένη και παραζαλισμένη. Περπατούσα πάνω στα χνάρια σου, αναμμένα κάρβουνα. Τις νύχτες έκανα σχέδια για να σε συντρίψω και τις μέρες στροβιλιζόμουν γύρω σου σαν ζουζούνι στη λάμπα. Η σχέση αυτή είχε μια ένταση και μια έξαψη που..με ηρεμούσαν. Ένας κίνδυνος αόρατος μας κατέτρωγε, κι ήταν ο ίδιος κίνδυνος που μας ένωνε και μας κρατούσε μαζί.

Και ξαφνικά κατάλαβα ότι είχα ωριμάσει.. Έγινα δυνατή και αυτόνομη. Προσπάθησα να ξεριζώσω τους νάρκισσους του μυαλού σου και να σκαλίσω με τα δάχτυλά μου τους φόβους σου. Αυτό σε τρόμαξε χειρότερα. Προσπάθησες να με γυρίσεις πίσω,στην αφετηρία μου. Σε σένα. Κατά βάθος, πάντα συντηρούσες έναν πουριτανισμό που με προκαλούσε. Και πάντα υποχωρούσα και τον κατανοούσα. Οι αντιδράσεις μου ήταν πείσματα. Οι εκρήξεις μου καπρίτσια. Έχασα εμένα λοιπόν, για να βρω πάλι εσένα. Και σε άκουγα. Και σε πίστευα. Και προσπαθούσα. Έγινες η επανάστασή μου. Ζύμωνα την αυτογνωσία μου μέσα από τη δική σου οπτική. Στις μάχες μου ήσουν ο εχθρός μου και στις νίκες μου το έπαθλο.

Προσάρμοσα τον εαυτό μου στα δικά σου μέτρα. Και σ’ αγαπούσα τόσο δυνατά, όσο σε μισούσα. Γύρευα να ξεφύγω από σένα με την ίδια λαχτάρα που σε αποζητούσα κάθε στιγμή. «Πρέπει να είσαι ο εαυτός σου» μου έλεγες. Μ’έπιανε τρόμος: μα ο εαυτός μου ήσουν εσύ. Αγωνιζόμουν να δαμάσω τον εγωισμό μου και έπνιγα την ατομικότητά μου.Η προσωπικότητά σου έγινε ο καθρέφτης μου. Κι η ανεξαρτησία μου ταυτίστηκε με τη σκιά σου. Το βλέμμα σου μαχαίρι. Γέμισα από τα «όχι» σου και τα «μη» σου. Πνίγηκα από τα πρέπει σου και ισοπεδώθηκα από τα μπράβο σου. Έμαθα να ισορροπώ τις επιθυμίες μου με τις αρνήσεις σου. «Η υπερευαισθησία σου σε κάνει αδύναμη και ευάλωτη». Τα θαψα κι αυτά. Τετράγωνο το μυαλό μου, τετράγωνη κι η καρδιά μου. Βιτρίνα μου το καμάρι σου για μένα. Παρηγοριά μου η αποκλειστικότητα που νόμιζα ότι είχα πάνω σου. Νάρκωσα το μέλλον μου και έκανα ενδοφλέβια το παρόν. Μαζί σου. Κοντά σου. Έμαθα να είμαι απόλυτη και σκληρή. Με εμένα. Και τρεφόμουν με τις συγγνώμες σου και τα ίσως σου. Όπου σε άγγιζα, κοβόμουν και μάτωνα.

«Για να πετύχει αυτό με μας τους δύο, για να είμαστε μαζί, πρέπει να κάνεις υποχωρήσεις» μου είπες προς το τέλος.

«Ε αι στο διάολο!» ούρλιαξα.

[ΣΑΜΠΟΤΑΖ]

Πολύ όμορφο και ειλικρινές

[notbad]

Χωρίζετε μέσω ποστ; Έχω δει να μαλώνουν μέσω ποστ, να φλερτάρουν μέσω ποστ, να βρίζονται μέσω ποστ αλλά όχι να χωρίζουν. Cool down guys , εξεταστική είναι θα περάσει

ΥΓ Μας λείπει να τα φτιάξουν μέσω ποστ και θα έχω κλείσει σαν χρήστης (μπορεί να γράψω και βιβλίο 5 χρόνια και 54 μέρες στο Greekmeds) :P

[Sovereign]

Εγώ θα ήθελα να δω να πετάνε παντόφλες μέσω ποστ!

[notbad]

Ε καλά έχουν πετάξει και από αυτές (Πόσες φορές δεν έχω πει 'ωχ το μάτι μου' )

[Biancaneve]

Πολύ όμορφο και ειλικρινές

Η κάθε λέξη του κειμενου πονούσε αφόρητα όταν την έγραφα. Με την τελευταία τελεία, ήρθε και η λύτρωση.

Δεν χώρισα μέσω post παιδιά..αν είναι δυνατόν.. Απλώς έκλεισα έναν λογαριασμό με αυτόν τον τρόπο. Έναν τρόπο που μου ζητήθηκε. Όχι ο,τι καλύτερο, αλλά προκειμένου να πάψει να αιωρείται κι αυτή η εκκρεμότητα, ήταν το καλύτερο. Το γράφω: ρέκβιεμ..

Προς εσέ: Take care.

[Sofoula-Sofaki]

Διαδοχικές φάσεις μιας σχέσης, o μύθος το επιμύθιο και το παραμύθι.

α)Γνωριμία:

Τον γνωρίζεις ένα καλοκαιρινό βράδυ σε μια άδεια αθήνα, και απο ένα μπωλ φυστίκια αρχίζουν όλα. ..έχεις βαρεθεί να είσαι μόνη και λες "δεν παει να γαμηθεί,ας ξαναπροσπαθήσω, να δω πώς ειναι ο κόσμος να είναι ζευγάρι να νιώθει και να σκέφτεται για δύο" μπαίνεις στο χορό και χορεύεις. Η γνωριμία προχωράει, ο άλλος σου αποκαλύπτει σιγά σιγά αυτό που είναι στα αλήθεια, κάποια απο αυτά σ'αρέσουν, κάποια άλλα πάλι όχι. Αρκετά σου φαίνονται ότι "δεν κολλάνε" στο παζλ, αλλά δέχεσαι πως είναι ακόμα νωρίς..και πως πρέπει να δώσεις χρόνο στον άλλον. Στο καλό υπάρχει πάντα ένα κακό, και στον άσχημο εαυτό οπωσδήποτε αντισταθμίζεται ένας πολύ όμορφος. Και συνεχίζεις...

β)Σχέση: (Part I)

Ο καιρός προχωράει, οι άνθρωποι και τα σώματα εξοικειώνονται, και αρχίζεις σιγά-σιγά και νιώθεις τον άλλον, κάποτε σαν προέκταση του εαυτού σου, κάποτε όμως σαν εναν εντελως αλλόκοτο ξένο, που έχει εισβάλλει στην καθημερινότητα της ζωής, του μυαλού και του κορμιού σου. Και λες "όπα μεγάλε! Θέλω χρόνο!" Ο αλλος αντιδράει, λέει "δεν αφήνεσαι-δεν ανοίγεσαι-δεν θέλεις-δεν μπορείς", σε πιάνει μια κρίση εσωτερικής αμφιταλάντευσης, τα βάζεις με τον κυνικό σου εαυτό, που δεν αφήνεται να γνωρίσει και να τον γνωρίσουν...Aποφασίζεις να δώσεις περισσότερα . Συνειδητά λοιπόν για αυτήν την αλλαγή...συνεχίζεις...

Σχέση: (Part II)

Ο χρόνος κάνει σχεδόν πάντα την δουλειά του. Και έτσι...επειδή μοιράζεσαι, γνωρίζεσαι,βιώνεις, μέρα τη μέρα..ερωτεύεσαι. Δεν ξέρεις τί είναι αυτό που ερωτεύεσαι στα αλήθεια, είναι ο άνθρωπος που έχεις απένάντί σου ή ολα τα "θέλω και περιμένω" σου που έχεις προβάλλει πάνω του? Οπως και νάχει...ερωτεύεσαι. Και αρχίζεις πραγματικά να κάνεις όνειρα με τον άλλον μέσα, να χτίζεις πέτρα πέτρα ένα μέλλον.. διαιρεμένο στα δύο.

Και συνεχίζεις...

Σχέση: (Part III)

Δυσκολεύεσαι. Η καθημερινότητα είναι βαριά, ο άλλος δεν έχει πάντα όρεξη και η φωνή του γίνεται όλο και πιο κουρασμένη, πιο αδύναμη, πιο γήινη. Αρχίζεις να βλέπεις την επιστροφή στο εγώ σου. Δεν το θέλεις, αλλά βλέπεις πως γίνεται σταδιακά και αναπόφευκτα. Αναρρωτιέσαι για όλα αυτά που υπήρχαν κάποτε, και που πια δεν έχει μείνει τίποτα. Φοβάσαι πως ευθύνεσαι εσύ, κατηγορείς τον εαυτό σου για αυτήν την αλλαγή...και φαίνεται πως ξεχνάς πως αυτό εξαρτάται από τον χρόνο και όχι από εσένα, ότι ο καιρός έχει τη δύναμη να μετατρέπει τα πιο δυνατά αισθήματα, σε μια χλιαρή και άνοστη σούπα. Και έτσι παίρνεις την απόφαση. Χωρίζεις. Δεν ξέρεις ποιος την πήρε πρώτος από τους δύο, ποιος το ζήτησε πρώτος, και ποιος το έφερε σε πέρας, το γεγονός είναι πάντα το ίδιο. Και συνεχίζεις...

γ) Χωρισμός:

Επιστροφή στο γνώριμο καταφύγιο. Εσύ και η μοναξιά σου, στην ίδια μυστική και πιο ισχυρή από ποτέ συμμαχία. Ξαναθυμάσαι όλες τις παλιές σου συνήθειες, παίρνεις τηλέφωνο τους χαμένους από καιρό φίλους και επιστρέφεις στην παλιά σου γκαρνταρόμπα, που μπήκες στον κόπο να αλλάξεις για μια ακόμα φορά. Εχεις εκλάμψεις ομως. Εκλάμψεις θυμού- οργής- εκδίκησης, πονάς πολύ για τον λυμένο κόμπο, για το σπαθί σου που αφέθηκε να κόψει δυνατά τα πιο γερά, οπως πλανεμένα νόμιζες, σχοινιά σου. Και γεμίζεις με άσφαιρα το όπλο σου, και πυροβολείς. Στη μνήμη, στις στιγμές, στα αισθήματα, στον έρωτα, σε εσένα και εκείνον. Και συνεχίζεις...

δ) Παλινδρόμηση:

Αφού σε κούρασε αυτό το ανόητο κυνήγι όλων όσων θυμάσαι ακόμα και προσπαθείς να ξορκίσεις μάταια με μπολικους τόνους από το εσωτερικό σου μπαρούτι, ζητάς να ξαναζήσεις τα όμορφα που έχουν τελειώσει πια...το ζητάς έπίμονα και σπαρακτικά, το νιώθεις σαν κάτι που σου ανήκει και που σου πήρανε αφήνοντάς σε με τα χέρια άδεια. Είναι δικό σου και το θέλεις πίσω. Και κάπως έτσι..ίσως να ξαναβρείς τον άλλον και να του ζητήσεις να είστε και πάλι μαζί, ίσως να φαντάζεσαι μάταια ότι κάποτε θα έρθει εκείνος να σε βρει, να σου ζητήσει συγγνώμη για όλον αυτόν τον μάταιο πόνο, και να ζήσετε και πάλι την πρώτη αγάπη, σε ένα βλακώδες χάπι έντ.

ε) Λύση:

Τα σενάρια είναι για να εκπληρώνονται πρώτα στον κινηματογράφο και μετά στη ζωή σου, το συνειδητοποιείς ώρα την ώρα καθώς αντιλαμβάνεσαι ότι δεν υπάρχει τίποτα πια να ελπίζεις και να περιμένεις, ότι το τέλος εχει ήδη γραφτεί και εσύ στέκεσαι ήδη ανάμεσα στις γραμμές των τίτλων του τέλους, αγναντευοντας κρυφά την πρώτη σκηνή. Ξεχνάς, ηρεμείς, αδιαφορείς και συνεχίζεις...."Θριαμβευτική" η επιστροφή στον "Ενικό αριθμό σου" μέχρι τον επόμενο πληθυντικό που θα βρεθεί στο δρόμο σου, εξίσου τυχαία και άβολα.

Τροποποιήθηκε 21 Ιανουαρίου 2007 από Sofoula-Sofaki